قطعه ۴۲ این روزها میعادگاه عشق است...همه ی تهران، نه! یک ایران، یک تنه اینجاست. از هر قیافه و هر لباس، گمشده ای در این تکه خاک دارند که به اندازه بزرگی این ملت، بزرگ و بی نهایت است. قطعه ۴۲ به راستی، کربلای ایران نام گرفته است. تمام مظلومیت، تمام معصومیت، تمام بی‌گناهی و بی پناهی و بی دفاعی، تمام شرافت و پاکی یک ملت، اینجا، در این قطعه، یکجا جمع شده است. همه بهشت زهرا و یک شهر، شهیدستان و شقایقکده و لاله زار، یکطرف، این یک قطعه هم، با قبرهای تازه و خاکهای هنوز خیسش، یکطرف!... قطعه ۴۲، قصه غم عشق است که بقول حافظ: از هر زبان که می شنوی، نامکرر است. این قطعه، با هر قبرش، همه داغ های دل یک تاریخ را قاب گرفته انگار...