وصیتنامه شهید حسین اسلامی فارسانی

وصیتنامه شهید حسین اسلامی فارسانی

نوید شاهد چهارمحل و بختیاری ؛ شهید حسین اسلامی فرزند نامدار دوم خرداد 1341 در شهر فارسان به دنیا آمد . معلم بود که از طرف بسیج در جبهه حضور یافت و پنجم دی 1365 در شلمچه به شهادت رسید . و این است وصیتنامه شهید : اشهد ان لا اله الا الله – اشهد ان محمد رسول الله – اشهد ان علی ولی الله

احسب الناس ان یترکو ان یقولوا مناقهم لا یغتنون

آیا پنداشتید مردمان که واگذاشته می شوند که بگویند ایمان آوردیم و ایشان امتحان کرده نشدند . این آیه کسانی را مورد مخاطب قرار می دهد که خود را مسلمان پنداشته نماز خوانده و روزه می گیرند .

اعمال حج را انجام می دهند امام هر گاه احساس خطری در مورد جان و مال خود می کنند خود را از صحنه کنار می کشند در اینجا خداوند از آینده با خبر است و نیازی نیست که انسانها را ازمایش کند اما اگر انسانها مورد ازمایش قرار نمی گرفتند آنوقت افراد مومن از افراد ریا کار قابل تشخیص نبودند و می گفتند اگر خدا ما را امتحان می کرد از امتحان موفق بیرون می امدیم ولی خداوند در اینجا راه را بر ریاکاران و بهانه جویان می بندد و انها را مورد آزمایش قرار می دهد . پس ای انسانهائیکه هر روز به بهانه ای از زیر بار مسئولیت جهاد فرار می کنید یک روز می گوئید مشکلات شخصی داریم و هر روز  بهانه ای می اورید با اینکه این آزمایش بزرگی است از سوی خداوند مواظب باشید که مردود نشوید .

و شما ای انسانهائی که مدتی در این راه حرکت کرده اید اما به دلیل سستی ایمانتان سهل انگاری کرده و از این راه (جهاد) کنار کشیده اید بدانید که راه واقعی سعادت همین راهی است که امام امت ما را به آن هدایت می کند برای روشن شدن مطلب برای شما خاطره ای از یکی از رزمندگان نقل می کنم این برادر هنگامیکه در عملیات والفجر یک بر اثر انفجار مین شدیدا مجروح گردیده بود در اطاق عمل مورد جراحی قرار می گیرد و هنگامی که بیهوش بود در عالم بیهوشی نواری را می بیند که دور می زند امام امت جلوی این نوار نشسته باد در عبای او افتاده بسیار شاد و خوشحال و عده ای هم شادی کنان پشت سر او نشسته اند و منادی ندا می دهد که ای بهشتیان بشتابید کاروان بهشت حرکت نموده بشتابید که عقب نمانید من بیچاره هم مانند کودکی که مادرش سوار بر اتوبوس شده و به مسافرت می رود کفشهای خود را درآورده و گریه کنان به دنبال اتوبوس می دود و کفشهای خود رادر دست گرفته و گریه کنان به دنبال ان نوار دویده و فریاد می زدم اهل بهشتیان مرا با خود ببرید اما نوار لحظه به لحظه از من فاصله می گرفت و گویا ندائی در گوشم زمزمه می کرد ای انسان تو هنوز با این کاروان فاصله داری و بیا در این قسمت جائی برای خودت در بهشت تصرف کن و من نیز با آنکه با چوبی محدوده ی خودرا خط می کشیدم و آن را متصرف شدم که گویا مجروح شدن ایشان همان متصرف کردن نقطه ای در بهشت و حفظ آن برای هجرت کردن ایشان بوده و به هر حال بدانید که راه سعادت در همین راهی است که امام راهنمائی می کند در پایان اگر خداوند لطف خود را شامل حال من کرد از همه ی کسانیکه در تشییع جنازه ی من شر کت می کنند حلالی می طلبم و نمی خواهم هیچ کس برای من لباس سیاه بپوشد زیرا که لباس سیاه زیبنده مردگان است نه شهیدان پروردگارا سربازان اسلام را نصرت عطا بفرما و به امام امت صحت و سلامت عطا بفرما . والسلام

27/8/65 حسین اسلامی