خواندن و نوشتن نمی‌دانست اما خوش سیرت، جوانمرد و پاکدامن بود

به گزارش نويد شاهد چهارمحال و بختياري؛ شهید امیرحسین نصیری اردلی، هفتم دی 1299، در شهرستان اردل از توابع استان چهارمحال و بختیاری در خانواده ای متدین و کشاورز دیده به جهان گشود.

دوران کودکی

پدرش محمد کشاورز و مادرش سلیمه خانه دار بود. دوران كودكي را به همراه پدر بزرگوارش در كار كشاورزي گذراند اما به دليل نبود امكانات آموزشي از ادامه تحصيل محروم ماند و نتوانست به مدرسه برود.

جوانی خوش سیرت و پاکدامن

او را امیر نیز می نامیدند و بدین نام شهرت داشت. خواندن و نوشتن نمی دانست. جوانی خوش سیرت، جوانمرد و پاکدامن بود. دوران نوجوانی و جوانی را با استعانت از کمک های حق تعالی به پایان رساند. نماز و روزه اش ترک نمی شد. فردی مؤمن، صالح و با خدا بود.  همیشه در کار خیر پیشقدم می شد. در ساخت مسجد صاحب الزمان شهر اردل تلاش زیادی کرد و با مخالفت ها و درگیری های بسیاری روبرو شد، ولی از خواسته خود دست برنداشت.

تشکیل خانواده

بیست و دوم اسفند 1324، ازدواج کرد و صاحب پنج پسر و شش دختر شد. زحمت فراوان و طینت پاک و کسب روزی حلال از طریق کشاورزی و کارگری باعث شد تا فرزند خویش، شهید علی اصغر نصیری اردلی را در بیست و پنجم اسفند 1360، در محور دزفول - شوش  در راه وطن، اسلام و آرمانهای اسلامی فدا نماید.

امیرحسین هر چند بی سواد و درس نخوانده بود ولی روحیه و سلامت اجتماعی، روانی بالایی داشت. که بنا به گفته همگان هیچ گاه از امر خیر کوتاهی نکرد و هر جا احساس می کرد امر خیری باید صورت بگیرد پیش قدم می شد.

علاقه وافر و بی حد او به ائمه اطهار و ارادت خالصانه او نسبت به آنان، بالاخص امام حسین (ع) باعث شد که در راه خیر نیز از آنها الگو گرفته و تا حد توان در این راه تلاش و کوشش نماید.

عاشق شهادت بود

شب قبل از رفتن به مکه بر سر سجاده اش اشک می ریخت و شهادت را از خدا طلب می کرد. موسم حج فرا رسید و بانک الله اکبر و زیارت خانه خدا به صدا درآمد؛ در این هنگام امیرحسین هم بنا به خواست خود برای زیارت خانه خدا راهی کشور وحی شد تا فریضه حج بجا آورد.

شب هنگام خواب عجیبی در مکه می بیند و برای دوستان خود تعریف می کند، می داند که در این راه به شهادت خواهد رسید.

روز موعود

روز موعود فرا رسید؛ حاجی راهی راهپیمایی برائت از مشرکین شد و در تظاهرات علیه آل صعود شرکت نمود. حال دیگر موقع گرفتن مزدش بود و حاجش باید مقبول می شد.

در آن هنگام مأموران رژِیم آل صعود در عربستان به آنان حمله برده و نهم مرداد 1366، بر اثر ضربات باتوم به شهادت می رسد.

آری حاج امیرحسین هم با فرزندش هم صدا شده و در راه خدا به شهادت می رسد.

پاکی و صداقت ، خیرخواه مردم بودن، در راه خدا قدم برداشتن، برای خدا پاک شدن و به شهادت رسیدن افتخاری بس بزرگ است که شهید نصری به آن دست یافت.

نکند حقی از کسی پایمال شود

شهید محمودی نسبت به حق و حقوق دیگران بسیار حساس بود تا جایی که شب قبل از حرکت به مکه  وصیت می کند: «خدا را گواه مي دانم كه هنگامي كه من درگذشتم آنچه به عنوان ما ترك(ارث) باقي مانده منصفانه بين خود تقسيم كنيد و نكند خداي ناكرده حقي از كس ديگري پايمال شود كه درحضور خداي تعالي مواخذه مي شويد.»

پیکر پاک او در میان انبوه دوستداران و اهالی گران قدر با شکوه خاصی تشییع و سرانجام در گلزار شهدای زادگاهش به خاک سپرده شد.   

تهیه کننده: فضل اللهی

منابع:

دايرة المعارف فرهنگ اعلام شهداي استان چهارمحال و بختياري

پرونده فرهنگي شهدا، اداره اسناد و انتشارات بنياد شهيد استان چهارمحال و بختياري