سحرخیزی‌اش کار دستمان می‌داد!

به گزارش نوید شاهد سمنان، «شهید حسن خادمیان» بیست و هشتم تیرماه ۱۳۴۲ در شهرستان دامغان به دنیا آمد. پدرش بشیر، کارگر بود و مادرش گوهر نام داشت. تا پایان دوره راهنمایی درس خواند. به عنوان پاسدار در جبهه حضور یافت. پنجم فروردین ۱۳۶۱ با سمت تک‌تیرانداز در دشت‌عباس توسط نیرو‌های بعثی بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید. مزار او در گلزار شهدای فردوس‌رضای زادگاهش واقع است.

سحرخیز باش

بین اعضای خانواده به سحرخیزی معروف بود. از همه زودتر بیدار می‌شد، آن هم قبل از اذان صبح. من در بیدار شدن خیلی تنبل بودم و گاهی مورد خطاب بابا و ننه می‌شدم که: «از حسن کمتری؟»

یک روز بهش اعتراض کردم: «چه خبره صبح به این زودی بلند می‌شی؟ اگه نماز هم که می‌خوای بخونی، قبل از آفتاب بلند شو! ما هم از دست تو سوختیم و باید زود بلند شیم.»

گفت: «شما چه کاری به کار من دارین. هرموقع دلتون می‌خواد بلند بشین. من می‌خوام سحر از خواب بلند بشم. مگه نشنیدی که می‌گن سحرخیز باش تا کام روا شوی.»

دوستانش در جبهه هم برای‌مان نقل می‌کردند: «حسن آقا هرموقع شب که می‌خوابید، صبح قبل از همه بیدار می‌شد. فرقی هم نمی‌کرد که چند ساعت نگهبانی داده. اذان صبح بلند می‌شد و نمازش را می‌خواند و مشغول کار می‌شد. کفش بچه‌ها را واکس می‌زد. آفتابه‌ها را آب می‌کرد و آب را روی چراغ می‌گذاشت برای صبحانه. جلوی سنگر رو آب‌پاشی می‌کرد و به وقت بیدار باش، بچه‌ها را بیدار می‌کرد. هیچ روزی خواب نمی‌موندیم. می‌دونستیم که حسن آقا به وقتش بیدارمون می‌کنه.»

(به نقل از برادر شهید)

انتهای متن/